Elke dag probeer ik een moment voor mijzelf te creeeren. Dit is vaak even in de auto een stukje rijden of een boodschap doen. Ik vind dat heerlijk. Even een klein momentje geen mama zijn. Hoewel, ook op die momenten denk ik vooral aan mijn baby en ons als kersvers gezin. Laatst had ik in een van die momenten een mama’s overdenking.
Hoewel mijn zwangerschap totaal niet verliep als een voorgeschreven tekstboekje, had ik wel de perfecte bevalling. Onze zoon kwam 6 weken te vroeg en werd prematuur genoemd. Met zijn 47 cm was hij groot genoeg en zijn gewicht was acceptabel. Na een week ziekenhuis, na zijn geboorte, mochten we naar huis. Heerlijk maar ook super spannend. De eerste 2 weken vonden we hem heel erg kwetsbaar en vonden we alles rondom hem mega spannend.
Nu zijn we in week 8 aangekomen en onze prematuur is nu een echte baby. Een heerlijk kereltje die eigenlijk alles volgens het teksboekje doet. Leuk zou je denken. Want hoe fijn is het dat je een boek erbij kan houden en kan zien dat hij door een sprongetje gaat en vervolgens precies ziet gebeuren wat er omschreven is. Dan gaan mijn radars op de momenten in de auto overuren draaien. Wat als het nu allemaal zo gaat, maar zal ik dan een terror peuter krijgen? Of zal hij in de pubertijd het ons mega lastig maken?
Want ik kan toch niet het perfecte kind hebben gecreerd? Die gedachte lach ik ook meteen weg. Niks is perfect en zeker ons kindje niet. Perfect voor ons zeker, maar ook wij lopen heus wel tegen kleine dingen aan. Op zulke momenten knijp ik wel in mijn handjes. Want als kersverse nieuwe mama lees ik genoeg andere verhalen. Huilbaby’s of baby’s die niet willen slapen. Baby’s die overal last van hebben, maar onduidelijk is wat de oorzaak is. Nee we treffen het nu echt met onze kleine man.
Op die momenten in de auto fantaseer ik over hoe Kayden oud gaat worden. Hoe zou ik het als mama het blijven doen, zou ik het anders doen dan andere mama’s? Want ik ben van mening dat hoe mijn kind wordt later, ik samen met mijn man hier grote invloed op heb. Grappig is dat ik altijd twee kanten op fantaseer. Ik denk in het perfecte plaatje. Mijn zoon groeit op als een liefdevolle jongeman die respect heeft voor mens en dier. Die behulpzaam is thuis en waar we een warme en fijne band mee hebben. De andere kant is dat het een jongen wordt die losgeslagen is en gaat stelen of dingen doet die niet mogen of kunnen.
Hoe ik ook alles overdenk, de toekomst zal alles uit moeten wijzen, maar soms is het wel leuk om beide kanten eens te visualiseren.
Hebben andere mama’s ook wel eens deze manier van overdenken?
Liefs Agneta
Geef een reactie