Bevallingsverhalen, ik verslond ze tijdens mijn zwangerschap. Echter las ik vooral de bevallingen die niet volgens “het boekje” gingen. Misschien als je zwanger bent niet het beste om te lezen, maar het is goed ook voorbereid te zijn op alles. Vandaag mijn bevallingsverhaal.
Alles voorbereiden is misschien wel heel lastig, want tot de bevalling zelf, had ik echt geen flauw idee wat ik moest verwachten. Na alle verhalen en mijn zwangerschap, hoopte ik maar een ding. Bevallen volgens het boekje. Die had ik wel verdient vond ik. Dat ik met 34 weken zou bevallen had ik niet verwacht, maar heb wel vanaf het begin gezegd, mijn baby blijft geen 40 weken zitten.
Ik was net weer 5 dagen thuis van mijn eerdere ziekenhuisopname en had besloten nog even te genieten thuis. Woensdag 16 december om half 8 wilde ik opstaan. Tijd om voor de zoveelste keer naar de toilet te moeten. Halverwege dat ik mijzelf uit bed had gehijst begon er ineens van alles te lopen. Eigenlijk wist ik het meteen, mijn vliezen zijn gebroken. Het was een mooie tijd om op te staan, dus porde ik mijn man wakker en samen hebben we de situatie eens bekeken.
Gezien ik verder nog geen pijn had ergens, besloten we even te gaan ontbijten. We wisten natuurlijk niet hoelang deze zag zou gaan duren. Na ons ontbijt het ziekenhuis gebeld. Die adviseerde ons direct te komen, maar mij wel met de ambulance te laten gaan. Na een relaxte rit werd ik binnengebracht en kreeg ik een CTG. Hier was op af te lezen dat ik lichte weeen had. Gezien ik met 33.3 weken nog wat te vroeg was werd ik meteen opgenomen.
Ik kreeg weeenremmers en longrijpingsinjecties. Het doel was 48 uren de baby nog in de buik houden, het liefst tot 34 weken. Zondag 20 december was alles nog rustig toen mijn man het ziekenhuis verliet. We zouden morgen ingeleid worden want dan had ik de 34 weken aangetikt. Nog geen uur nadat mijn man was vertrokken begon het onrustig te worden. Ik kreeg wat meer krampen. Opnieuw kreeg ik een CTG. Er was wat begonnen, maar de verwachting was niet voor morgenochtend dat er wat zou gebeuren.
Om 01:00 uur belde ik mijn man. Hij hoefde nog niet te komen, maar ik wilde wel even mijn verhaal kwijt. Het was echt wel onrustig. Mijn man zou nog wat proberen te slapen. Om 02:30 uur belde ik hem dringend op om te komen. Er was al 3 cm ontsluiting. Toen mijn man arriveerde was ik al naar de andere afdeling gebracht. Om 03:30 kregen we te horen dat ik 6 cm ontsluiting had. De pijn van de weeen werden heftiger en ik kreeg wat pijnmedicatie. Of die echt een waarde hebben gehad, geen idee. Ze vertelde dat de meeste vrouwen hier een uur per cm doen. Ik was dus vlot.
Zoals jullie weten woon ik in Duitsland en ben ik ook bevallen in Duitsland. Dit kan dus net een beetje anders gaan als in Nederland. Zo is hier de voedvrouw de gehele tijd bij je en begeleid je tot de 10 cm en door de persweeen heen. De artsen zijn heel erg afzijdig en komen echt op laatste moment in beeld. Heel fijn vond ik dat.
De laatste 2 cm gingen wat moeizamer. De voedvrouw liet mij in posities liggen waarvan ik voorheen niet had gedacht dat ik zo lenig zou zijn. Ik hing letterlijk in van die touwdoeken aan het plafond. Rug recht, een been staande. Dit beide kanten op. Dit was om de baby goed in de bekken te laten liggen. Vanuit die doeken gingen ook de eerste persweeen starten.
Die persweeen vond ik even een trucje om onder de knie te krijgen. Alleen het was zoveel prettiger dan de weeen opvangen dat ik het snel genoeg door had. Ik weet niet hoeveel keer ik dit heb moeten doen, maar toen ik eenmaal in de rugpositie lag was na de laatste 2 flinke persen onze kleine man geboren.
Kayden werd meteen even bij mij gelegd, maar we wisten heel kort. Vroeggeboorte en mijn zwangerschapsdiabetes zorgden ervoor dat hij meteen onderzocht moest worden. Nadat hij bij mij lag heb ik eerst maar eens gevraagd wat het nu was, want niemand had bedacht dat wij het niet wisten.
Het nageboorte, oftewel de placenta kwam zo’n 10 minuten later heel natuurlijk. Deze werd meteen goed bekeken, maar zag er goed uit. De artsen vertelden hoe mooi deze bevalling was geweest en dat ik op een klein haarscheurtje niks echt stuk was gegaan. Voor mij een grote opluchting.
Voor mij was de bevalling een intense ervaring. De pijn was echt en bijzonder hoe je als vrouw dit kan dragen. Ik kijk terug op een goede bevalling die volgens het boekje verliep.
Wat is jouw bevallingsverhaal?
Liefs Agneta
Geef een reactie