Mijn ervaring met een curettage.

Mijn manier van verwerken is er over te schrijven. Het helpt mij om gebeurtenissen een plek te geven. Dit is waarom ik de keuze heb gemaakt om open en kwetsbare onderwerpen bespreekbaar te maken op mijn blog. Vandaag mijn verhaal en ervaring over de curettage die ik heb onlangs heb moeten ondergaan.

Wat mij erg is op gevallen over het hebben van een miskraam, missed abortion en wat daar bij komt kijken, is het feit dat er zo weinig over de nasleep wordt gedeeld. Ik merk bij mijzelf dat het mij erg onzeker maakt over hoe ik dit, volgens de maatschappij, “mag” verwerken. Gelukkig, zoals jullie mij ook wel een beetje kennen, is dat ik niet van gesloten onderwerpen houd en alles bespreekbaar is in mijn optiek. Openheid is voor mij de key tot helen.

5 november 2019 onderging ik een curettage. Een woord die ik, voor mijn zwangerschap, nog nooit had gehoord. Nu weet ik niet alleen het woord, maar heb ik ook de ervaring. Mijn ervaring, want dit is voor elke vrouw en situatie weer anders. Daarnaast is mijn curettage uitgevoerd in Duitsland, wat misschien net wat anders kan gaan dan als in Nederland.

Curettage:
Een curettage is een kleine gynaecologische ingreep. Met een soort lepeltje schraapt de arts slijmvlies of zwangerschapsweefsel weg uit uw baarmoeder. Bijvoorbeeld voor onderzoek, bij abnormaal bloedverlies of na een miskraam.

Voor de Curettage ging ik onder algehele narcose. Ik weet dat dit in Nederland ook onder plaatselijke verdoving en een roesje wordt gedaan. Hoewel ik heel erg op zag tegen de narcose, ik heb in mijn leven nog nooit in het ziekenhuis gelegen, viel mij deze achteraf heel erg mee. Wel moet ik er bij vertellen dat ik voor de narcose kalmeringspillen kreeg, gezien ik zo nerveus was.

Het idee dat ze mijn baarmoeder leeg gingen halen en voor mijn gevoel iets van mij af gingen pakken vond ik heftig. Realistisch wist ik dat het nodig was, maar gevoel en realiteit zijn op zulke momenten soms zo ver van elkaar verwijderd. Van de ingreep heb ik niks meegekregen. Ik werd huilend wakker uit de narcose en had intense buikpijn. Hiervoor kreeg ik meteen iets door mijn infuus en de pijn trok al snel weg. Na 2 uren kwam ik weer terug op de kamer en voelde ik mij, na omstandigheden, goed. Ik moest het verplichte plasje doen, moest wat eten en kreeg nog een uitwendige echo om te kijken of alles was weggehaald. Na 5 dagen ziekenhuis mocht ik eindelijk naar huis.

Op het internet las ik, dat je na 1 a 3 dagen rustig je werkzaamheden weer op kon pakken. Daarnaast las ik mensen die schreven dat op bed blijven voor een week echt aanstellerij was en het fysiek gezien een ingreep van niks was. Hierdoor had ik verwachtingen van mijn herstel. Heb het hier wel over mijn fysiek herstel, want emotioneel herstellen is voor mij sowieso iets anders. Het fysieke herstel was voor mij geen 1 a 3 dagen. Na 5 dagen zakte de pijn bij mij en stopte het bloeden. Maar de intense moeheid dit ik heb ervaren vond ik zwaar. Op het moment van schrijven zijn we dagen verder en ben ik blij als ik de dag volhoud tot 19 uur zonder tussendoor te slapen.

Na een week kreeg ik een controle. Hier werd een infectie geconstateerd. Dit betekende dat ik kuren moest gaan doen. De kuren vielen mee, maar was vooral een gedoe. De fysieke pijn verdween na bijna 2 weken helemaal. Naast de fysieke klachten onderging ik op emotioneel vlak behoorlijk wat.
De eerste week was ik ook nog steeds misselijk. Dit hoorde nog bij de zwangerschap. Dit vond ik echt zwaar, gezien ik niet meer zwanger was. Waarom moest mijn lijf mij nog zo laten voelen? Huilen was iets wat, vooral de eerste twee weken, dagelijks voorkwam. De ene keer zo uit het niets, een andere keer werd ik getriggert door wat mensen zeiden.

Opvallend in mijn proces waren de opmerkingen die anderen gaven. Goed bedoelde opmerkingen die ik op dat moment gewoon niet wilde horen. Dan nog de opmerkingen van mensen die, gezien mijn leeftijd, zeiden dat ik wel op mocht schieten met kinderen. Wisten zij veel dat ik net de mijne had verloren, maar toch het deed pijn.
Naast de mensen om ons heen en hun op en aanmerkingen had ik ook te dealen met het feit dat mijn vriend ook heel anders dan mij rouwde om ons verlies.

Gelukkig konden we hier goed over praten. Uitleggen aan elkaar hoe het voor ons was en hoe we erover dachten. Dit hielp mij enorm op de momenten dat ik gewoon boos op hem was omdat het leek dat het hem niks deed. We creëerden ruimte bij elkaar om het rouwen op onze eigen manier te kunnen doen. Mijn werk was wel super meegaand en dat was erg fijn. Ik kreeg de ruimte om het een plek te geven en ook tijdens het werken was er ruimte om soms even mijn eigen momenten te nemen.

Om alles voor mij straks “af te sluiten” heb ik besloten een tatoeage te laten zetten. Eentje die voor mij symbool staat voor het kindje wat in mij mocht groeien, maar het helaas niet heeft mogen halen op de wereld.