Tijdens mijn zwangerschap, misschien daarvoor zelfs al, riep ik altijd; Het mama zijn moet ik leren. Ik heb niet dat instant mama gevoel. Boy wat was ik mis met die uitspraak. Vandaag schrijf ik over het instant mama gevoel en hoe ik die zo de eerste weken ervaar. Want een ding is zeker, het doet echt wat met je als mens.
Na de bevalling moet ik bekennen dat ik niet dat instant, ik ben in de wolken verliefd op mijn kind gevoel. Ik voelde mij tevreden en trots op mijn prestatie, maar het mama gevoel kickte toen nog niet in. Misschien ook wel logisch gezien Kayden vrij snel bij mij weg gehaald werd. Mijn eerste echte moment met Kayden was ook niet heel fijn. Mijn mama gevoel kickte in en ik wilde zijn voetje aanraken. Dit werd meteen bestraft door de zuster en dat maakte mij meteen onzeker in het mama zijn. Het klinkt zo onbenullig, maar voor mij was het wel meteen een knak in mijn mama gevoel.
Tijdens de ziekenhuisperiode heb ik wel langzaam mijn mama gevoel meer ontwikkeld. Pas toen we thuis waren kwam echt mijn mama gevoel heel erg naar boven. Dit gaat ver. Ik zeg gaat, want ik ben hierin nog erg zoekend. Niemand mag eigenlijk aan mijn baby komen. Los van dat het ook nog afgeraden is door zijn temperatuur en kwetsbaarheid. Wel hebben we hierin overlegd dat ook ik hier klaar voor moet zijn. Het kraambezoek dat al komt, zal de eerste periode vooral mogen kijken.
Wat ik nooit van mijzelf had verwacht gebeurde. Ik ben een hyena mama en bescherm mijn kind in alles. Zo mocht papa niet de baby in de Stokke trip trap stoel zetten. Ik vond Kayden veel te klein ervoor. Huilen dat ik deed. Papa heeft hem er snel uit gehaald. Twee dagen later deed hij het opnieuw en toen was het voor mij goed. Ik moet aan alle nieuwe dingen de we met Kayden ondernemen wennen. Alles vind ik super spannend en hoewel Kayden het misschien allemaal prima vind, mama moet wennen.
Langzaam merk ik dat de bubbel, waar ik heel fijn in zat, wat minder bubbelig wordt. Er is ruimte voor meer en dat is denk ik ook goed. Wel blijft mijn mama hart constant sprongetjes maken van trots, maar ook van angst. Het liefste doe ik alles zelf, maar gelukkig zegt mijn man ook nog met regelmaat; Ik red mij er wel mee, ga jij maar even de deur uit of slapen. Langzaam aan durf ik als mama de touwtjes ook aan papa te geven.
Liefs Agneta
Geef een reactie