In de eerste #plogmess artikel schreef ik nog zo mooi, “mijn gezondheid gaat voor alles” niet wetende dat ik de volgende dag al kreeg te horen dat ik opgenomen zou worden. Een hele dikke domper die ik niet meer aan had zien komen. Vandaag is de opname en op dit moment lig ik op een zeer kleine kamer met een mede patient van ongeveer in de 80.
Waarom mijn opname? Zoals ik al schreef heb ik zwangerschapsdiabetes en is deze vanaf dat ze dit weten al zorgelijk hoog. Met insuline leek alles rustiger te worden. Helaas werd ik allergisch voor een van de insuline soorten en dan werkt het allemaal minder goed. Met de gedachte dat er nog ander soort kon worden gegeven ging ik relaxt naar mijn controle. Helaas was de arts duidelijk. De waarden zijn nog steeds niet naar tevredenheid. Je eenheden insuline die je krijgt is al te hoog en ik ga je doorsturen naar het ziekenhuis.
Na het nieuws te hebben gebracht bij mijn man, mijzelf er bij neergelegd dat ik ongeveer een week opgenomen zou worden. Vandaag gingen we naar het ziekenhuis en toen ging het meteen al mis. Mijn man mocht niet mee. Er was een compleet bezoekverbod in dit ziekenhuis. Dat moet je gewoon niet tegen een hormoniale zwangere vrouw zeggen. Na uitleg dat mijn Duits nog niet zo in goede staat ook verkeerd hebben we toestemming dat hij vandaag mee mag. De overige dagen dat ik hier lig is nog even afwachten.
Zelf kreeg ik meteen een corona test ook, maar ze vergaten even te zeggen dat ik ook 24 uur niet meer het gebouw mocht verlaten. Eigenlijk heb ik mij de gehele tijd behoorlijk naar gevoelt. Gevoel dat ik op een strafkamp ben omdat ik niet goed mijn waarden heb gemeten. Krijg een streng beleid en het voelt alsof ze met mij omgaan alsof ik al jaren mijn suikers verwaarloos. In mijn Duits probeer ik elke keer uit te leggen dat ik dit allemaal nog maar 3 weken weet en ik het ook allemaal niet weet.
Het ziekenhuis is ook nog eens 90 km van mijn huis. Hoewel ik nooit heimwee heb, voel ik dat nu constant. Ik wil hier niet zijn en ik wil naar huis. Mijn man heeft mij met veel pijn en moeite achter gelaten. Zag hoe zwaar ik het had. Ja het zal goed voor mij en het kind zijn, maar op dit moment heb ik vooral heel veel stress.
Mijn man zei dat ik moest proberen mijn zinnen ook te verzetten. Dat heb ik besloten dan ook te doen. Waar mogelijk zal ik mijn blog ook lekker bij gaan houden en heeft mijn man zelfs beloofd eventueel foto’s te maken als ik ze nodig heb.
Voor vandaag vooral even “een ik moet mijn verhaal even kwijt artikel”. In mijn beleving mag dat, het is ten slotte ook mijn blog. Afleiding is zeker mooi meegenomen, vooral als ik hier nog 8 dagen moet liggen zonder enig bezoek en aanspraak. Want mijn mede patient is niet echt aanspreekbaar heb ik al gemerkt.
Hoe is jullie dag vandaag?
Liefs Agneta
Pffff gadverdamme wat een K zooi!! Zo dat is eruit…. Lieve Agneta wat weet je dit weer mooi open en eerlijk te verwoorden…. En ja je mag even flink klagen want hé dit is nogal wat hoor wat er nu allemaal op je af komt…. Rekening houden met alles en iedereen…..alle regeltjes die er nu zijn…..
Wat ik je of eigenlijk jullie even wil zeggen is dat ik super trots op jullie ben….kijk wat jullie allemaal verzet hebben in de afgelopen maanden….ik hoop dat die gedachte je erdoorheen sleept…en dat je zsm weer naar je paleisje terug mag. En toch daar nog even kan genieten van jullie zwangerschap..