Waarschuwingen had ik al wel gehad. Mijn zwangerschapsdiabetes kon er voor zorgen dat de baby wel eens wat eerder zou kunnen komen. Tijdens mijn laatste controle bleek dat ook mijn baarmoederhals erg verkort was, werd ik verwezen naar het ziekenhuis. Die afspraak kwam echter al te laat. Onze baby zal worden geboren door vroeggeboorte.
Het was woensdag 16 december om 07:30 uur dat ik aanstalten maakte om van bed te gaan. Ik moest voor de zoveelste keer weer plassen. Terwijl ik op mijn zij draaide ( ja anders kom ik mijn bed niet meer uit met die buik) voelde ik ineens wat vloeien. Hoe ik snel mijn bed uit kwam en het water langs mijn benen kon laten lopen wist ik niet. Toch wist ik het zeker, mijn vliezen zijn gebroken. Ik maakte mijn man wakker en samen hadden we niet helemaal door wat nu?
Na een rustig ontbijt en alles even door te spreken besloten we het ziekenhuis te bellen. Deze verzochten ons toch mij te laten komen via een ambulance. Ik was 33.2 weken zwanger en dit was niet helemaal het plan dat de baby al mocht gaan komen. Via 112 belde mijn man de ambulance en ondertussen pakte ik mijn tas verder in. Want een ding wist ik wel zeker. Ik kom pas weer thuis als de baby er zou zijn.
In de ambulance was ik fijn in gesprek en zie ik zulke dingen vaak als mooie oefening om mijn Duitse taal nog beter te maken. Ik voelde mij goed en was niet bang dat de baby meteen zou komen. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kwam ik meteen aan de CTG te liggen. Er werd getest of mijn vliezen echt gebroken waren. Daarnaast kreeg ik uitleg over het proces. Tijdens de CTG kwam al naar voren dat ik ook weeën begon te krijgen en dat ze toch wel met spoed mij op wilden laten nemen.
Nadat ook mijn man was aangekomen in het ziekenhuis werd er nog een echo gemaakt. Er was nog voldoende vruchtwater en de baby had het duidelijk nog naar zijn zin in de buik. Het gewicht van de baby was goed genoeg voor een eventuele vroeggeboorte. Toch wilden ze graag longrijping medicatie geven en mij weeënremmers. Ik heb alles over mij heen laten komen. Ik kwam aan de pomp en kreeg een gemeen prikje.
Nu moesten we wachten. De hoop was dat ik 48 uur niet zou gaan bevallen en de medicatie voor de baby zijn werk kon doen. Daarnaast kreeg ik antibiotica om infecties te voorkomen. Want alles staat met het breken van de vliezen wel open.
Mijn man en ik kregen de vraag of we ook de afdeling wilde bekijken waar onze kleine mini straks zal komen te liggen. Dit was voor mij het moment dat de realisatie kwam dat we niet zo weer thuis zouden zijn met onze baby. De verwachting is dat de baby tot de uitgerekende datum (1 februari) in het ziekenhuis zal moeten blijven. Er is een grote kans dat onze mini aan toeters en bellen moet. Dit ter ondersteuning van het zelf kunnen buiten mijn baarmoeder. Het zal moeten uitwijzen hoe onze baby het doet door de vroeggeboorte.
Voor ons gaat deze gehele zwangerschap al een nieuwe wereld open. Zo leerde ik alles over zwangerschapsdiabetes. Kende ik de intense moeheid en wist ik 27 weken lang over te geven. Had ik vele kwalen die niet veel voorkomend zijn en was ik al snel klaar met het zwanger zijn. Nu zijn we aan de laatste deel van de zwangerschap en ook deze zal niet de simpelste manier zijn.
Onze baby zal namelijk met 34 weken geboren worden als hij de aankomende 3 dagen niet uit zichzelf gaat komen. Vroeggeboorte, iets waar wij ons nu op moeten gaan voorbereiden, maar hoe doe je dat eigenlijk als nieuwe ouders?
Liefs Agneta
[…] missen, maar mensen, kunnen we asjeblieft dat systeem eenvoudiger maken? Toen bleek dat ons te vroeg geboren zoontje niet in de draagzak zou passen, koos ik er voor om een draagdoek te kopen. Na wat berichten van […]