In november 2019 kregen wij te horen dat onze zwangerschap over was gegaan in een missed abortion. Het hartje van de baby klopte niet. Ik onderging een curretage. De periode tussen de curetage en onze zwangerschap vond ik best wel heftig. Ook toen ik zwanger werd van Kayden had het hebben van een curetage en het verliezen van een kindje een impact. Vandaag mijn verhaal over zwanger na een curetage.
De curetage veranderde mijn kijk op zwanger worden
Eerder schreef ik mijn curetage verhaal al op mijn blog. Maar daarna schreef ik er nog weinig over. Toch was er meer dan alleen mijn ervaring met de curetage zelf. Want op emotioneel gebied veranderde ik. Mijn hormonen hadden echt tijd nodig om weer tot zichzelf te komen. Toen na 4 maanden mijn cycles nog steeds niet op regel was, ging ik mij zorgen maken. Want ondanks dat we wel weer voor een kindje wilde gaan, wilde ik vooral heel graag dat mijn lijf weer normaal deed. In mijn beleving had ik weinig invloed. Ik zorgde goed voor mijzelf en we hadden ook besloten dat we zouden wachten tot mijn lichaam weer hersteld was.
Ik vond het herstel van mijn lichaam erg belangrijk. Want ik wilde dat mijn lijf ook weer klaar was voor een zwangerschap. Dat dit langer duurde dan ik voor de tijd had gedacht was misschien wel een tegenslag. Aan de andere kant was het denk ik ook goed dat mijn lichaam langer over het herstel deed. Emotioneel was ik ook nog niet klaar voor een zwangerschap.
Zwanger worden kreeg ineens een hele andere betekenis. Want waar je wel weet dat het niet altijd vanzelfsprekend is, sta je er pas echt bij stil als de eerste keer wat mis gaat. Waar zwanger worden eerst iets moois was in je hoofd, was het nu veranderd in een spannende situatie, die je elke maand opnieuw ging beleven.
Toen was daar de positieve zwangerschapstest.
Na 6 maanden wist ik het zeker. Ik was weer zwanger. De testen die ik deed waren vooral om het mijn man ook te laten zien. Ik voelde het aan alles in mijn lijf. In plaats van dat ik echt genoot van de zwangerschap gebeurde er in mijn hoofd heel wat anders. Er was een constante tweestrijd bezig. Want waarom zou dit kindje het wel overleven? Waarom mocht deze er wel zijn en de eerste niet? Als ik hier van ging genieten, deed ik dan te kort aan het rouwen van ons eerste zwangerschap? Duizend vragen die mij vooral heel erg verdrietig maakten. Ik voelde zoveel schuld gevoel en ik kon dit gevoel moeilijk van mij afschudden.
Ik was dan wel zwanger, maar mijn hoofd was vooral bezig met rouwen. Dit rouwen had ik nodig om mij ook weer klaar te maken voor deze zwangerschap. Doordat ik het lastig vond om mijn emoties soms een plek te geven sprak ik er veel over. Vooral met andere mama’s die ook voor hun zwangerschap een kindje hadden verloren. Het is dan ook fijn dat het onderwerp miskraam, missed abortion en curetage steeds meer open wordt besproken. Ik voelde mij door de gesprekken minder alleen in het proces.
De zwangerschap ging verder, het rouwen werd minder
Toen mijn zwangerschap verder ging merkte ik dat het rouwen minder werd. Dit kwam mede door mijn pittige zwangerschap. Alle focus ging daar naar toe. Er was minder ruimte, maar ook had het kindje in mij het nodig dat alles even in het teken van hem stond. Na de bevalling was er opnieuw een tijd dat er rouw plaats vond. Ik realiseerde mij dat het verlies van een zwangerschap zoveel meer impact had dan alleen het moment zelf. Opnieuw ging ik gesprekken aan met mensen om mij heen. Want dat hielp mij eigenlijk het meest. Erover in gesprek blijven en jezelf toestaan dat je mag blijven rouwen.
Gezien mijn verhaal over de ervaring met een curetage veel wordt gelezen hoop ik dat met dit verhaal er een vervolg is. Dat mocht je zwanger zijn na je missed abortion je beseft dat je nog steeds mag rouwen. Dat het soms tijd kost voor je lichaam weer klaar is. Mijn tip is om erover te blijven praten.
Liefs Agneta
Volg mij op Facebook en Instagram om op de hoogte te blijven van de laatste nieuwtjes, persoonlijke updates en nog veel meer leuks!!
Geef een antwoord