Een onderwerp waar ik graag over wilde schrijven, maar ik destijds nog niet aan toe was om te schrijven. Hoe mijn ervaring was om zwanger te zijn na mijn miskraam. Want het was een rollercoaster aan emoties en blijdschap en rouw gingen hand in hand.
November 2019 was voor ons het moment dat wij afscheid moesten nemen van ons eerste kindje. 10 weken waren wij helemaal in de wolken, we waren zwanger. Nog voor de eerste echo begonnen de bloedingen en bleek ik een missed abortion te hebben. Je weet dat een miskraam en rouw samen gaan. Na een rouwperiode besloten we, na een tijdje, opnieuw zwanger te worden. Dit gebeurde en toen de zwangerschap goed bleek te gaan begon bij mij de rollercoaster aan emoties.
Ik was super blij dat we ons kindje mochten verwachten, maar gelijkertijd voelde ik vooral heel veel schuld gevoel. Schuldgevoel naar ons ongeboren kindje. Waarom mocht die er niet zijn? Waarom was dit kindje er wel? Waardoor was ik nog niet klaar met de miskraam en rouw? Na die vragen voelde ik mij weer verdrietig omdat het leek alsof de zwangerschap nu er niet mocht zijn. Het was een circkel waarin ik terecht kwam en besefte dat ik nog meer moest rouwen om ons eerste verloren zwangerschap.
Het constant ervaren van gemixte emoties vond ik zwaar. Ik besloot echter dat ik mijzelf ruimte moest geven om de emoties van het verlies er mochten zijn. In alle jaren heb ik geleerd over mijzelf dat wanneer ik mijzelf toesta bepaalde emoties te voelen er ruimte ontstaat. Jezelf het toestaan kan goed ondersteunen om erdoor heen te komen. De tweede stap die ik nam is het open uitspreken dat ik de emoties voelde. Dat ik soms heel even niet blij was met de zwangerschap. Niet om wat ging komen, maar door wat ik had verloren.
De reacties waren hier positief op. Ik kon mijzelf hierin uiten en dan besef je ook meteen dat je de juiste mensen om je heen hebt. Ook al kan niet iedereen begrijpen dat iets pril, zoveel ruimte nog in beslag kan nemen. De schuldgevoelens werden minder toen mijn zwangerschap vorderde. Zelfs toen mijn zwangerschap pittiger werd gingen mijn gedachten niet weer naar het schuldgevoel.
Na de geboorte van Kayden heb ik wel af en toe nog het gevoel dat hij er misschien niet was geweest als ons eerste kindje er was geweest. Die gedachte is soms lastig, want doordat de ene niet geboren werd, kon de ander komen. Doordat de ene kwam, kon de andere niet komen. Het verdriet is wel kleiner, maar de gedachte over ons ongeboren kindje niet.
Wanneer de lockdown voorbij is, zal ik ook een definitieve plekje geven aan onze miskraam. Graag wil ik een tatoeage laten zetten die staat voor de miskraam en het kindje die nooit geboren mocht worden. Het besef dat iets zo mooi en iets zo verdrietigs naast elkaar kunnen gaan. Hand in hand.
Geef een antwoord