Misschien een wat harde titel, maar eentje die ik voel vanuit mijn tenen. Zwanger ben je normaal gesproken zo’n 9 maanden lang. 40 weken. 280 dagen. Als je een zwangerschap hebt waarbij er geen kwaaltjes, amper kwaaltjes zijn en je geniet volop dan kan ik mij voorstellen dat jij je niet in mijn titel kan vinden.
Sinds dag 1 van de zwangerschap, ja ik ben zo iemand die het meteen aan het lijf en hormonen voelde, waren de wc pot en ik grote vrienden. Ochtendmisselijkheid was ook middagmisselijkheid en in de avond ging dat feestje nog even door. S’nachts had ik rust, echter als lucide dromer, werden de dromen zo levensecht dat ik altijd moe wakker werd. Met al deze kwaaltjes heb ik steeds gedacht, 3 maanden dan is dat voorbij. Iedereen die ik sprak gaf aan na 12 weken wordt dat minder. Tot 27 weken ik het bericht kreeg van mijn zwangerschapsdiabetes heeft dat aangehouden.
Momenteel voelt mijn lijf als een grote mislukking aan. Het doet gewoon waar het zin in heeft en ik heb nergens controle over. Je hoort vooral van mensen om je heen, ja probeer te genieten. Zelf zou ik vooral de tip geven, probeer vol te houden hoe zwaar ook. Dit laatste doe ik natuurlijk ook. Ik houd ook vol, maar ik wil wel daarmee mogen aangeven dat ik er klaar mee ben. Dat het zwanger zijn voor mij niks leuks heeft meegebracht tot nu toe.
Het zegt namelijk niks over mijn verlangen naar deze baby. Ook zegt het niet hoe graag ik de baby in onze leven wil hebben. Het zegt puur wat over zwanger zijn en dat ik dat niet meer wil zijn. Mijn lijf reageerd nu eenmaal niet goed op deze zwangerschap. Hoe een tweede zwangerschap zal zijn dat weten we niet. Misschien moet ik weer 9 maanden, 40 weken en 280 dagen mijn lijf afgeven aan de hormonen. Echter zouden ze ook al hun kruit hebben verschoten in deze zwangerschap.
Natuurlijk zijn er vrouwen die zwanger zijn en bijna de volledige draagtijd op bed moeten liggen. Diet veel pijn hebben aan hun lijf en in mijn beeld volledig mogen zeggen dat zwanger zijn gewoon verschrikkelijk kan zijn. Fysiek voel ik mij eigenlijk best goed. Alleen wat last van mijn banden in de buik en soms voelt het alsof iemand mij keihard in de vagina heeft geschopt. Van mijzelf weet ik dat ik fysieke pijn beter zou kunnen doorstaan dan wat er nu allemaal gebeurd. Daarom is het voor mij een lastige zwangerschap.
In dit artikel wil ik alleen maar aangeven dat je best klaar mag zijn met het zwanger zijn. Dat je dit ook prima mag benoemen. Het doet geen afbreuk aan de liefde voor je baby straks. Want in mijn beleving zijn het twee totaal verschillende zaken. Echter vraagt de natuur dat de vrouw 9 maanden, 40 weken en 280 dagen lang een baby moet laten ontwikkelen in de buik.
Voor alle andere vrouwen, die net als mij, klaar zijn met zwanger zijn. Het mag! Je mag er klaar mee zijn en wat anderen dan ook zeggen. Jouw gevoel hierin zegt niks over de liefde voor je baby, maar alles over de vervelende situatie rondom zwanger zijn.
Mij eerste zwangerschap zat ik op een roze wolk. Ik was super relaxt, trots op mijn buik en had een beetje last van bekkeninstabiliteit maar daar was goed mee te leven. Maar voelde me aardig goed.
De tweede zwangerschap zat ik op een donderwolk. Ik voelde me vanaf dag 1 beroerd en kreeg vanaf week 16 al last van mijn bekkeninstabiliteit en ik haatte mijn buik. Ik voelde me schuldig want dit kindje was zo gewenst nadat we 2 jaar hadden geprobeerd.
Zoals je zegt zeker met een zwangerschap die geen roze wolk is mag je er klaar mee zijn. Ik heb uiteindelijk aan mijn verloskundige gevraagd een week eerder dan gebruikelijk te gaan strippen. Baby werd al aardig groot geschat en ik was er ZO klaar mee. Gelukkige werkte de kleine man mee en zit ik de afgelopen 4 weken wél op een roze wolk.
Rianne onlangs geplaatst…BLOG REPORT: oktober en november 2020