Vandaag mijn verhaal van het eerste trimester in mijn zwangerschap. Voor mij is zwanger zijn spannend. Niet omdat het de eerste keer mis ging, maar alles wat er bij komt kijken. Ik zal niet de enige zijn die de zwangerschap ervaart zoals ik hem ervaar. Daarom mijn keus om mijn verhaal te vertellen. Een ding is zeker, de kleine in mij, is zeker meer dan welkom in ons leven.
Ik wilde eigenlijk niet snel weten dat ik zwanger was. Na mijn missed abortion in november, hoopte ik dat ik zwanger zou worden en dit pas na een aantal weken voor mij bekend zou worden. Echter wilde de baby meteen zijn arrivering melden. Voor ik de test deed wist ik het al. Dit mede door de hond van de buren, die zo anders op mij reageerde dan anders. De test deed ik en eigenlijk was er meteen een tweede streepje zichtbaar. Ik was opnieuw zwanger.
De eerste weken waren de kwalen meteen flink aanwezig. Zo was ik vanaf dag 1 al veel misselijk en moest ik veel overgeven. Het ergste wat ik voelde was de diepe schuldgevoelens die ik had naar mijn eerdere zwangerschap. Waarom had deze wel de optie om te mogen groeien? Had ik genoeg rouw gehad en was ik er nu wel weer klaar voor? Dit vond ik erg moeilijk en lastig. Gelukkig kon ik er met mijn man wel goed over praten. De angst dat het mis zou gaan had ik eigenlijk niet. Het overgeven is tot heden (nu 20 weken) nog niet over gegaan. Daarnaast gaan mijn hormonen en gedachten 1000 kanten op en had ik soms 18 uren slaap op een dag nodig.
Eigenlijk had ik misschien eerder mijn weken op moeten schrijven, maar ik kon mij er niet toe zetten. Ik zat vast in mijn gedachten. Het gevoel dat ik moest genieten van de zwangerschap gaf mij het gevoel dat ik het al vanaf het begin niet goed deed. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren heel goed voor mijzelf leren opkomen en daardoor wel mijn eigen keuzes kunnen maken. Dus hoewel ik wel voel dat sommige mensen vinden dat ik te weinig geniet, voor mij is de zwangerschap gewoon erg pittig.
Natuurlijk had ik mij voorgesteld dat over the moon was en ergens ben ik dat ook echt wel. Er groeit wel een klein mensje in mij. Een mensje wat een combinatie is van mij en mijn man. Het bijzondere vind ik om bij elke echo, om de 4 weken, te zien hoe alles groeit. Minder leuk is dat mijn man tot nu toe nooit mee heeft gemogen. Daarom hebben wij besloten ook onze controle bij een verloskundige in NL te gaan doen. Daar kon hij gelukkig ook mee naar toe. De eerste echo wisten wij niet dat hij niet mee mocht en het verdriet toen hij werd weggestuurd heeft het moment voor mij wel een hele andere lading gegeven.
Ergens voelt het, zelfs op mijn eigen blog, dat ik mij moet verantwoorden voor het feit dat ik het zwaar vind en dat ik misschien teveel klaag. Maar ik ben degene, samen met mijn man, die om moet gaan met de emotionele instortingen. Het feit dat ik soms echt boos kan worden op alle voorgaande zwangeren die zeggen dat alles er bij hoort. Voor mij voelt het soms als een leugen die zwangere vrouwen vertellen. Eigenlijk is het meer dat ik mij nooit heb verdiept hoe zwanger zijn was voor mensen om mij heen. Dus de verhalen heb ik misschien ook nooit de ruimte gegeven oprecht te zijn over hoe zij het hebben ervaren. Voor mij zeer zeker weer een leer moment.
Nu we bijna op de helft zitten van de zwangerschap ervaar ik wat meer rust. Pittig nog steeds en het overgeven vind ik nog erg heftig soms, maar langzaam wen ik aan het feit dat mijn lichaam veranderd en mijn buik groter wordt. Want het feit dat hij groeit vind ik geweldig. Nu wacht ik vooral op het moment dat ik de baby ga voelen bewegen, want daar kijk ik enorm naar uit.
Liefs Agneta
Volg mij op Instagram
Geef een antwoord